1-   بی اعتنایی به گمان های بد؛ توجه و بدتر از آن جامه ی عمل پوشاندن به افکار و گمان های بد، در گفتار یا رفتار، موجب تقویت و گسترش آن ها می شود.

 2- توجه به جوانب مثبت و وادار کردن ذهن به در نظر گرفتن احتمالات صحیح؛ نمی توان انتظار داشت که همه موافق ما سخن کنند و رفتار نمایند؛ همان گونه که خودمان اینگونه نیستیم.

 3- پرهیز از همنشینی با بدان

 4- مهار زدن بر افکار و ادراکات از طریق تمرین و ممارست؛ مشغول ساختن ذهن و خود به امور سالم و سازنده؛ علامه حسن زاده آملی فرمایشی دارند به این مضمون که: نفس را باید مشغول ساخت وگرنه او تو را مشغول خود می سازد.

 5- توجه به آثار و عواقب منفی نگری.  

    امام علی(ع) می فرمایند: کسی که شرافت باطنی و گوهر انسانی خود را بشناسد، این شناخت او را از پستی های شهوت و آرزوهای باطل مصون خواهد داشت. (امام علی ع؛ غررالحکم؛ ص 710)

    و از رفاقت با کسانی که افکارشان خطا و اعمالشان ناپسند است برحذر باش، چه آدمی به رویه و روش رفیقش خو می گیرد و به افکار و اعمال وی معتاد  می شود (امام علی ع، نهج البلاغه، نامه 69).